Uzay araştırmaları, uzay boşluğunu araştırmada astronomi ve uzay teknolojisinin kullanılmasıdır. Uzay araştırmaları, esas olarak astronomlar tarafından teleskoplarla yapılırken, fiziksel incelemeler hem insansız robotik uzay sondaları hem de insanlı uzay uçuşları tarafından yürütülür. Uzay araştırmaları, klasik form astronomisi gibi, uzay biliminin ana kaynaklarından biridir.
Uzaydaki objelerin gözlemlenmesi (yani, astronomi), güvenilir
kaydedilmiş tarihten öncelere dayansa da, yirminci yüzyılın ortalarında
fiziksel uzay araştırmalarının gerçeğe dönüşmesine izin veren, büyük ve
nispeten verimli roketlerin geliştirilmesiydi. Dünyanın ilk büyük ölçekli
deneysel roket programı, 1920'lerin sonlarında Fritz von Opel ve Max Valier
liderliğindeki Opel-RAK* idi, bu, ilk insanlı roket araçları ve roket
uçaklarına yol açtı. (Opel-RAK*, Alman otomobil üreticisi Fritz von Opel
tarafından üretilen bir dizi roket aracıdır.)
Opel-RAK programı ve kara ve hava araçlarının halka açık muhteşem
gösterileri büyük kalabalıklar çekmenin yanı sıra ‘Rocket Rumble’ olarak
adlandırılan küresel halk heyecanına neden oldu ve Wernher von Braun gibi daha
sonraki uzay uçuşu öncüleri üzerinde uzun süreli büyük bir etki yarattı. Uzayı
keşfetmek için ortak gerekçeler, bilimsel araştırmaları ilerletmek, ulusal
prestij, farklı ulusları birleştirmek, insanlığın gelecekte hayatta kalmasını
sağlamak ve diğer ülkelere karşı askeri ve stratejik avantajlar geliştirmektir.
Uzay araştırmalarının erken dönemi, Sovyetler Birliği ile Amerika
Birleşik Devletleri arasında rekabetten işbirliğine uzanan bir ‘Uzay Yarışı’ ile
yönlendirildi.
·
4 Ekim 1957'de Yer’in yörüngesine giren ilk
insan yapımı obje olan Sovyetler Birliği'nin Sputnik 1'inin fırlatılması,
·
1961'de ilk insanlı uzay uçuşu (Yuri Gagarin
Vostok 1'de),
·
18 Mart 1965'te ilk uzay yürüyüşü (Alexei Leonov
tarafından),
·
20 Temmuz 1969'da Amerikan Apollo 11 misyonu
tarafından Ay'a ilk iniş,
·
1971'de ilk uzay istasyonunun (Salyut 1)
fırlatılması,
·
Uluslararası Uzay İstasyonu (ISS)
Mart 2011'de STS-133'ün ardından ISS'nın önemli ölçüde
tamamlanmasıyla, ABD'nin uzay keşfi planları değişmeye devam ediyor.
Bush Yönetimi'nin 2020'ye kadar Ay'a dönüş programı Constellation,
2009'da bir uzman inceleme paneli raporuyla, yetersiz finanse edildiğine ve
gerçekçi olmadığına karar verildi. Obama Yönetimi, mürettebatlı görevler için
yeteneğin geliştirilmesine odaklanmak üzere 2010'da Constellation'ın bir
revizyonunu önerdi:
·
Düşük-Yer yörüngesinin (LEO) ötesinde
mürettebatlı görevler için olanaklar geliştirilmesi,
·
ISS'nin operasyonunu 2020'nin ötesine
genişletmeyi,
·
İnsan mürettebat için fırlatma araçlarının
geliştirilmesinin NASA'dan özel sektöre aktarılması,
·
Yer-Ay L1, Ay, Yer-Güneş L2, Yer'e yakın
asteroitler ve Phobos veya Mars yörüngesi gibi LEO'nun ötesine geçen görevleri
mümkün kılmak için teknoloji geliştirilmesi.
(Düşük-Yer yörüngesi (LEO), Yer
çevresinde 128 dakika veya daha kısa bir süre (günde en az 11.25 yörünge
yaparak) ve 0.25'ten küçük bir eksentrikliğe sahip bir yörüngedir. Uzaydaki
yapay nesnelerin çoğu LEO'dadır ve yüksekliği asla Yer yarıçapının yaklaşık
üçte birinden fazla değildir.)
2000'lerde Çin, başarılı bir mürettebatlı uzay uçuşu programı
başlatırken, Hindistan Chandraayan 1'i fırlatırken, Avrupa Birliği ve Japonya
da gelecekteki mürettebatlı uzay görevlerini planladı. Çin, Rusya ve Japonya
21. yüzyılda Ay'a mürettebatlı misyonları savunurken, Avrupa Birliği 20. ve 21.
yüzyılda hem Ay'a hem de Mars'a mürettebatlı misyonları savundu.
https://en.wikipedia.org/wiki/Space_exploration
5 Mart 2023
GERİ (solar sistem)
