Neptün'ün halkaları temelde beş ana halkadan oluşur. İlk olarak 22 Temmuz 1984'te André Brahic'in ve William B. Hubbard'ın La Silla Gözlemevindeki (ESO) ve Şili'deki Cerro Tololo Inter-Amerikan Gözlemevindeki ekipleri tarafından eşzamanlı gözlemlerle keşfedildiler (‘yay’lar olarak). Daha sonra 1989'da Voyager 2 uzay aracı tarafından görüntülendiler. En yoğun hallerinde, Satürn'ün ana halkalarının C halkası ve Cassini Bölümü gibi daha az yoğun kısımlarıyla karşılaştırılabilirler. Ancak Neptün'ün halka sisteminin çoğu oldukça ince, soluk ve tozludur ve Jüpiter'in halkalarına daha çok benzer.
Neptün'ün halkaları,
gezegende önemli çalışmalara katkıda bulunan astronomların adını almıştır; Galle,
Le Verrier, Lassell, Arago ve Adams. Neptün ayrıca, Galatea ayının yörüngesiyle
çakışan soluk, isimsiz bir halkaya sahiptir. Halkalar arasında yörüngede dönen
diğer üç uydu: Naiad, Thalassa ve Despina’dır.
Neptün'ün halkaları, Uranüs'ün
halkalarında bulunanlara benzer şekilde, muhtemelen radyasyonla işlenmiş organik
bileşiklerden oluşan son derece koyu bir malzemeden yapılmıştır. Halkalardaki
toz oranı (%20 ile %70 arasında) yüksektir, optik derinlikleri düşük ile orta
arasında, 0.1'den azdır. Benzersiz bir şekilde Adams halkası, Fraternité,
Égalité 1 ve 2, Liberté ve Courage adlı beş farklı yay içerir. Yaylar, dar bir
yörünge boylam aralığınındadır; 1980'deki ilk tespitlerinden bu yana biraz
değişmiş olup, oldukça kararlıdırlar. Yayların nasıl dengelendiği hâlâ
tartışılmaktadır. Bununla birlikte, kararlılıkları muhtemelen Adams halkası ile
onun iç shepherd ayı Galatea arasındaki rezonans etkileşimiyle ilgilidir.
https://en.wikipedia.org/wiki/Rings_of_Neptune
28 Ocak 2023
GERİ (güneş sistemi tablo-2)
