Temel teori, Bryce DeWitt
tarafından 1967 tarihli bir makalede ve Peter Di Bergmann'ın Paul Dirac
tarafından bulunan kısıtlanmış Hamiltonian sistemleri için kanonik kuantizasyon
tekniklerini kullanarak daha önceki çalışmalarına dayanarak özetlenmiştir.
Dirac'ın yaklaşımı, sabit
bir ayar seçiminde Hamiltonian teknikleri kullanarak ayarsimetrilerini içeren
sistemlerin kuantizasyonuna izin verir. Kısmen DeWitt ve Dirac'ın çalışmalarına
dayanan daha yeni yaklaşımlar arasında Hartle-Hawking durumu, Regge hesabı,
Wheeler-DeWitt denklemi ve döngü kuantum gravite bulunur.
Kuantum graviteye kanonikal yaklaşımın ileri sürülen
avantajlarından bazıları:
1. Uzay-zaman
yaklaşımları genellikle formal fonksiyonel-integral teknikleri kullanır; bunlarda,
integrasyon ölçüsü, integrasyon konturu vs. ile ilgili sorunlar dikkate
alınmaz. Öte yandan, kanonikal kuantizasyon genellikle operatör tabanlı çerçevede,
avantajları ile problemlerin daha açık ve belki de izlenebilir bir şekilde ortaya
çıkmasını sağlayabilr.
2. Bir backgrorund
metriğine bağlı olmayan kuantizasyon tekniklerinin geliştirilmesi, kanonikal
çerçevede daha kolay görünmektedir. Bu özellikle zaman sorunuyla ilgilidir.
3. Kanonikal kuantizasyon,
kuantum kozmolojisi, uzay-zaman tekillikleri ve benzer konuları tartışmak için
daha uygundur.
4. Kanonik yöntemler
genel göreliliğin geometrik yapısına daha fazla vurgu yapma eğilimindedir.
Özellikle, bu yapının kuantum teorisinde ne ölçüde korunduğu veya korunması
gerektiği konusunu ele almak daha kolaydır.
5. Kuantum gravitedeki
derin kavramsal problemlerin çoğu, kanonikal bir yaklaşımla daha şeffaftır.
https://en.wikipedia.org/wiki/Canonical_quantum_gravity
4 Nisan 2020
