Doğa bilimleri, İslam'ın Altın Çağı boyunca (kabaca 8. yüzyılın ortalarından 13. yüzyılın ortalarına kadar) çeşitli gelişmeler gördü, klasiklere (Aristotle, Ptolemy, Euclid, Neoplatonism gibi) bir dizi yenilik ekledi.
Bu dönemde İslam teolojisi, düşünürleri bilgi bulmaya teşvik
ediyordu; dönemin düşünürleri arasında Farabi, Ebu Bişr Matta, İbn Sina,
el-Hassan İbn el-Heysem ve İbn Bajjah yer alır. Bu eserler ve üzerlerindeki
önemli şerhler, ortaçağda bilimin pınarıydı. Dönemin lingua franca'sını
Arapçaya çevrildiler.
Bilimlerde İslami bilim, Yunanlılardan Aristoteles fiziğini
miras almıştı ve İslami Altın Çağ boyunca onu daha da geliştirdi. Ancak İslam
dünyası, ampirik gözlemden elde edilen bilgilere daha fazla saygı duyuyor ve
evrenin tek bir kanunlar dizisi tarafından yönetildiğine inanıyordu. Ampirik
gözlemleri kullanmaları, bilimsel yöntemin ham biçimlerinin oluşumuna yol açtı.
İslam dünyasında fizik çalışmaları Irak ve Mısır'da başladı.
Bu dönemde incelenen fizik alanları optik, mekanik (statik, dinamik, kinematik
ve hareket dahil) ve astronomiyi içerir.
https://en.wikipedia.org/wiki/Physics_in_the_medieval_Islamic_world
24 Kasım 2021
