Mendel Kalıtımı (Mendelian inheritance)

Mendel kalıtımı (Mendelizm olarak da bilinir), ilk olarak 1865 ve 1866'da Gregor Mendel tarafından önerilen, 1900'de Hugo de Vries ve Carl Correns tarafından yeniden keşfedilen ve daha sonra William Bateson tarafından popüler hale getirilen ilkeleri izleyen bir tür biyolojik kalıtımdır.

Bu ilkeler başlangıçta tartışmalıydı. Mendel'in teorileri, 1915'te Thomas Hunt Morgan'ın Boveri-Sutton kromozom kalıtım teorisiyle bütünleştirildiğinde, klasik genetiğin çekirdeği haline geldi. Ronald Fisher, 1930 tarihli The Genetical Theory of Natural Selection (Doğal Seleksiyonun Genetik Teorisi) adlı kitabında bu fikirleri doğal seçilim teorisiyle birleştirdi; evrimi matematiksel bir temele oturttu ve modern evrimsel sentez içinde popülasyon genetiğinin temelini oluşturdu.

Hakimiyet ve Tekdüzelik Yasası

Her ikisinin de homozigot olduğu (her biri safkan) bir genetik özellik açısından farklı olan iki ebeveyn birbiriyle çiftleştirilirse, birinci nesildeki (F1) tüm yavrular, baskın özelliği gösteren genotip ve fenotip açısından incelenen özelliğe eşittir. . Bu tekdüzelik kuralı veya karşılıklılık kuralı, F1 neslinin tüm bireyleri için geçerlidir.

Mendel tarafından keşfedilen baskın kalıtım ilkesi, bir heterozigotta baskın alelin resesif alelin ‘maskelenmesine’, yani fenotipte ifade edilmemesine neden olacağını belirtir. Yalnızca bir birey resesif alel açısından homozigotsa resesif özellik ifade edilecektir. Bu nedenle, homozigot dominant ve homozigot resesif bir organizma arasındaki çaprazlama, fenotipi yalnızca baskın özelliği sergileyen bir heterozigot organizma verir.

Mendel'in bezelye melezlemelerinin F1 yavruları her zaman iki ebeveyn varyeteden birine benziyordu. Bu ‘tam baskınlık’ durumunda, baskın alel, ister bir ister iki kopyada bulunsun, aynı fenotipik etkiye sahipti.

Ancak bazı özellikler açısından F1 hibritleri, iki ebeveyn çeşidinin fenotipleri arasında bir görünüme sahiptir. Akşamsefası (Mirabilis jalapa) bitkisi arasındaki çaprazlama, Mendel'in eksik baskınlık adı verilen ilkesinin bir istisnasını gösterir. Heterozigot bitkilerin çiçekleri, iki homozigot genotip arasında bir yerde bir fenotipe sahiptir. F1 neslinde ara kalıtım (eksik baskınlık) durumlarında Mendel'in genotip ve fenotipte tekdüzelik ilkesi de geçerlidir. Ara kalıtımla ilgili araştırmalar diğer bilim adamları tarafından yapıldı. Bunlardan ilki Mirabilis jalapa ile ilgili çalışmalarıyla Carl Correns'ti.


(a) F1 nesli: Tüm bireyler aynı genotipe ve baskın özelliği (kırmızı) ifade eden aynı fenotipe sahiptir. F2 nesli: İkinci nesildeki fenotipler 3/1 oranı gösterir. Genotipin %25'i dominant özelliğe sahip homozigot, %50'si resesif özelliğin heterozigot genetik taşıyıcıları, %25'i resesif genetik özelliğe sahip homozigot olup resesif karakteri ifade eder.
(b) Mirabilis jalapa (Akşamsefası) ve Antirrhinum majus (Aslanağzı) ara kalıtımın örnekleridir. F1 neslinde görüldüğü gibi, heterozigot bitkiler ‘kırmızı’ ve ‘beyaz’ karışımı olan ‘açık pembe’ çiçeklere sahiptir. F2 nesli, 1/2/1 oranında kırmızı/açık pembe/beyaz gösterir.

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Mendelian_inheritance

27 Mayıs 2024

 

GERİ (biyoloji)