Lunar kıvrımlar, Ay'ın yüzeyinde bulunan, yüksek albedoya (albedo,
bir cismin yüzeyine gelen ışığı geri yansıtma kapasitesidir) sahip olması,
optik olarak olgunlaşmamış (yani nispeten genç bir regolitin optik
özelliklerine sahip olması) ve (genellikle) kıvrımlı bir şekle sahip olmasıyla
karakterize edilen esrarengiz özelliklerdir. Eğrisel şekilleri, genellikle
parlak kıvrımlar arasında dolanan düşük albedo bölgeleri tarafından vurgulanır.
Kraterlerin ve ejekta birikintilerinin üzerine binmiş olarak lunar yüzeyini
kaplıyor gibi görünüyorlar, ancak hiçbir gözlemlenebilir topografi
oluşturmuyorlar.
Lunar maria ve highland’lerde kıvrımlar tespit edilmiştir;
bunlar belirli bir litolojik kompozisyonla ilişkilendirilmemiştir. Mariadaki
kıvrımlar, güçlü albedo kontrastları ve karmaşık, kıvrımlı morfoloji ile
karakterize edilirken, highland’de olanlar daha az belirgin görünür ve tek
döngüler veya dağınık parlak noktalar gibi daha basit şekiller sergiler.
(Highland bileşim olarak anortozitken, maria bazaltiktir.)
Kıvrım oluşumu için önde gelen üç model vardır:
kuyrukluyıldız darbe modeli, solar rüzgar koruma modeli ve toz taşıma modeli. Her
model, lunar kıvrımlar oluşumunun iki özelliğini ele almalıdır:
·
Lunar kıvrımlar optik olarak olgunlaşmamıştır
·
Lunar kıvrımlar magnetik anormalilerle
ilişkilidir
Lunar kıvrımlar ile ilişkili magnetik anomalilerin
yaratılmasına yönelik modeller, magnnyetik anomalilerin birçoğunun Ay'daki daha
genç, büyük darbe havzalarına zıt olduğuna işaret ediyor.
(a) Reiner Gamma kıvrımlar,
(b) Mare Ingenii, en iyi öne çıkan ay kıvrımlarıyla
tanınır
3 Ekim 2020
GERİ
(ayın yüzeyi ve özellikler)
