(Irving Langmuir ve Katharina Blodgett, 1930’lar)
Langmuir–Blodgett
metodu, Langmuir filmlerin (bir sıvı yüzeyinde oluşturulan monotabaka ampifilik
bileşikler) katı bir substratın yüzeyine transfer edilerek mono- ve
multimoleküler filmlerin elde edilmesinde kullanılan bir teknolojidir; genellikle
elektronik ekipmanların üretilmesinde uygulanır.
Yöntemin ana fikri,
su yüzeyinde ampifilik bir substansın monomoleküler bir tabakasını oluşturmak
ve daha sonra bunu katı bir substrata aktarmaktır. Sulu fazda ampifilik
substans molekülleri hava-su arayüzünde düzenlenir. Bir monomoleküler yüzey
tabakası oluşturmak için yüzey tabakası özel bir bariyer (Şekil-1) kullanılarak
sıkıştırılır. Ardışık izotermal sıkıştırma geleneksel olarak gaz, sıvı kristal
ve katı kristal (Şekil-2) olarak adlandırılan bir dizi iki boyutlu durumu geçen
monomoleküler filmin yapısını değiştirir. Böylece, filmin faz diyagramını
bilindiğinde, yapısı ve buna bağlı fiziko-kimyasal özellikleri kontrol
edebilir. Filmi katı bir desteğe aktarmak için, düz bir substrat çözeltiye
daldırılır ve üzerinde adsorbe edilen yüzey filmiyle ekstrakt edilir. Monomoleküler
film transfer prosesi çok kere tekrarlanarak çeşitli multimoleküler tabakalar
elde edilebilir.
Şekil-1: Langmuir-Blodgett film hazırlama şematik diyagramı
Şekil-2: Langmuir-Blodgett filmin yüzey basıncına bağımlıılık
koşulu
