Kuantum optik, ışığın doğasını ve etkilerini kuantize
fotonlar olarak inceler. Bu anlayışa yol açan ilk büyük gelişme, siyah cisim
radyasyon spektrumunun, Max Planck tarafından (1899) ışığın ayrı enerji
birimlerinde yayıldığı hipotezi altında modellenmesiydi. Fotoelektrik etki,
Einstein tarafından 1905 tarihli bir makalede açıklandığı gibi kuantizasyonun
bir kanıtıydı.
Niels Bohr, kuantize optik radyasyon hipotezinin, atomların kuantize
enerji seviyeleri teorisine ve özellikle hidrojenden deşarj emisyon spektrumuna
karşılık geldiğini gösterdi. Bununla birlikte, madde-ışık etkileşimi ile
ilgilenen kuantum mekaniğinin alt alanları, temelde ışığa değil, madde üzerine
araştırma olarak görülmüştür; 1960'larda atom fiziği ve kuantum elektroniği söz
konusuydu.
Dirac'ın kuantum alan teorisindeki çalışmalarını takiben,
George Sudarshan, Roy J. Glauber ve Leonard Mandel (1950-1960'lar) kuantum
teorisini, ışık algılama ve ışık istatistikleri bakımından daha ayrıntılı olarak
açıklayabilmek için elektromagnetik alana uyguladılar.
1977'de Kimble ve arkadaşları bir kerede bir foton yayan tek
bir atom gösterdiler; bu, ışığın fotonlardan oluştuğunun kanıtıydı. Daha önce
bilinmeyen kuantum ışık durumları, klasik durumlardan farklı özelliklere sahipti.
Kuantum optik deneyleri için tipik bir kurulum şeması (ULWBS: ultrahızlı
lazer yazılı ışın ayırıcı, PBS: polarize ışın ayırıcı, HWP: yarım dalga
plakası, QWP: çeyrek dalga plakası, kA ve kB: yol, Dx:
bir gecikme hattı, C: kristal kompansatör, PC: polarizasyon kontrolörl)
https://en.wikipedia.org/wiki/Quantum_optics
21 Nisan 2020
GERİ (fizik)
GERİ (modern
fizik)
