Bu test yönteminde, sürekli takviyeli seramik matris
kompozitlerin (1D, 2D, 3D) spesifik ısı kapasitesi tayini için Metot A ve Metot
B olmak üzere iki metot önerilir; her iki metotta da işleme ortam sıcaklığında
başlanır ve maksimum bir sıcaklığa kadar devam edilir. Maksimum sıcaklık Metot
A’da 2200 K, Metot B’de 1900 K’dir.
Metot A: Damla Kalorimetre
Bu yöntemde T1 sıcaklığındaki bir şartlandırma
odacığından, sabit T2 sıcaklıktaki ikinci bir odacığa bir örnek
damlası konulur. Örneğin ortalama spesifik ısı kapasitesi, ikinci odacığın
sıcaklığının sabit halde kalabilmesi için gereken ısı miktarının ölçülmesiyle
hesaplanır.
Metot B: Diferansiyel Taramalı Kalorimetre
Bu yöntemde test örneğinin bulunduğu bir kröze ile boş
(diğeri ile aynı) bir krözenin, aynı ısıtma programı kullanılarak, sıcaklığını
yükseltmek için gereken güç farkı ölçülür. İki tür ısıtma programı
uygulanabilir; basamaklı ısıtma veya sürekli ısıtma.
Basamaklı ısıtmada sadece bir sıcaklık aralığındaki (T1,
T2) ortalama spesifik ısı kapasitesi Cp (T1, T2
) tayin edilebilir (Şekil-1 ve 3); oysa, sürekli ısıtma programı istenilen bir
sıcaklıktaki spesifik ısı kapasitesi (Cp) tayinine olanak verir (
Şekil-2 ve 4).
Test Örnekleri: Test örnekleri malzemenin tümünü
temsil edebilmelidir. Test örneği öğütülmüş malzemeden, veya kesilmiş birbirine
benzeyen parçalardan alınabilir.
Ölçülen Özellikler:
Metot A:
Isı (Q) değişimi, kalorimetrik çıkış sinyali altındaki A alanıyla ilişkilidir;
Q = K × A
eşitliğiyle verilir. K, T sıcaklığındaki kalibrasyon faktörünü gösterir.
Test örneğinin krözesiz ile ve krözeli haldeki ortalama spesifik ısı kapasitesi `Cpt değerleri, Cp (T1, T2) eşitliği kullanılarak hesaplanabilir:
Metot B:
a. K faktörüyle hesaplama metodu
b. Standart referans kullanıldığında hesaplama metodu
